تخلیهی هیجانی[1] به عنوان فرایند تغییر درمانی[2] تاریخچهای بسیار طولانی دارد. یونانیان باستان معتقد بودند که برانگیختن هیجانها یکی از بهترین روشها برای ایجاد تسکین شخصی و بهبود رفتاری است. از لحاظ تاریخی، تخلیه هیجانی بر مدل هیدرولیک هیجانها استوار بوده است که به موجب آن ابراز مستقیم هیجانهای غیرقابل قبول مانند خشم، گناه، یا اضطراب، ممانعت میشود. جلوگیری کردن از اینگونه هیجانها باعث میشود که عواطف (یا هیجانهایی) که میخواهند به صورتی تخلیه شوند، هر چند بهطور غیرمستقیم، به فرد فشار بیاورند، مثل زمانی که خشم از لحاظ بدنی به طریق سردرد ابراز میشود. اگر هیجانها بتوانند در رواندرمانی بهطور مستقیم آزاد شوند، در این صورت مخزن انرژی آنها تخلیه شده و فرد از منبع نشانهها رهایی مییابد.